Stel: je mag maar één herinnering meenemen naar het hiernamaals. Welke wordt het? Die vraag staat centraal in de Japanse film After Life (uit 1998). In dit verhaal verblijven 22 mensen na hun overlijden een week in een gebouw. Ieder krijgt een begeleider aangewezen die vragen stelt over het leven van de overledene. Deze krijgt enkele dagen de tijd om een herinnering te kiezen. De herinnering wordt verfilmd en aan het eind van de week getoond. Hierna gaat de overledene – met alleen deze ene herinnering - naar het hiernamaals.Ik zag de film in een zaal van de katholieke kerk in Bennekom. Na afloop werd de film besproken onder leiding van pastor Ben Piepers. Hij vroeg de aanwezigen welke herinnering zij zouden kiezen. Opvallend was dat bijna iedereen koos voor een herinnering van samenzijn met dierbaren. Ook bij mij was dat zo. Geen herinnering aan behaalde diploma’s of kampioenschappen, maar een vakantiemoment aan een picknicktafel met mijn vrouw en kinderen.
After Life is een sobere, indrukwekkende film. Ik zou hem iedereen aanbevelen. Onvermijdelijk dat je je al kijkend afvraagt: welke herinnering zou ik meenemen naar het hiernamaals? En: wat is nou echt belangrijk in mijn leven?
